In zijn boek "Green Recovery" uit 2009 heeft Andre S. Windsor het over Walmart als een echte pionier. De supermarktketen uit de VS was een van de eersten die zijn producten zichtbaar labelde met hun koolstofvoetafdruk. Op de verpakking van de neklapjes konden alle klanten nu zien hoeveel CO2 door de goederen werd uitgestoten.
Toen ik dat las, werd mijn ambitie meteen gewekt: dat wil ik ook voor onze producten! Tenslotte is de kwestie van milieubescherming mij mijn hele leven bijgebleven. En trouwens, misschien kunnen we ons op deze manier onderscheiden van de concurrentie.
Ik moet er echter nog achter komen hoe moeilijk dit is voor een industrieel bedrijf...
Wanneer is een voetafdruk echt zinvol?
Hoeveel elektriciteit verbruikt u per maand? Hoeveel brandstof slurpt uw auto? Hoeveel olie verbrandt u? Voor een privé-huishouden zijn deze vragen betrekkelijk gemakkelijk te beantwoorden - voor een productiebedrijf is het een heel ander verhaal ...
Het werd veel ingewikkelder toen ik me in 2011 in detail ging bezighouden met een koolstofvoetafdruk en zaken als Scope 1, 2 en 3. Want om echt een uitspraak te kunnen doen over hoeveel uitstoot wij als bedrijf direct en indirect verbruiken, moet ik bijvoorbeeld gegevens krijgen van onze leveranciers. En weet hoe klanten onze producten weggooien als ze stuk gaan. Dat is uiterst ingewikkeld! Om niet te zeggen onmogelijk - in ieder geval toen nog niet.
Meer en meer middelen
En zelfs als wij erin geslaagd waren cijfers vast te stellen, dan nog zouden die niet vergelijkbaar zijn. Omdat simpelweg geen enkele concurrent zo'n voetafdruk berekent.
Dus een voetafdruk op onze producten zetten was de verkeerde weg. Maar we hebben een directe invloed op hoeveel middelen we als bedrijf verbruiken. Hier was een stelschroef om echt iets te bereiken in de richting van milieubescherming. Maar wij zaten vast in een val: wij zijn een markteconomiebedrijf, wij willen groeien! En groeien betekent meer en meer van hetzelfde produceren, steeds meer hulpbronnen verbruiken.
En ik was er erg huiverig voor: het vooruitzicht dat het toenemende succes van allsafe ook betekent dat er steeds meer grondstoffen worden verbruikt, past gewoon niet in mijn visie. Ik wil van de wereld een betere plek maken en niet bijdragen aan de vernietiging ervan. Dus moest ik iets bedenken...
Losgekoppeld
Ik heb heel lang gepuzzeld hoe ik deze tegenstrijdigheid kon oplossen - u kunt me geloven! De centrale vraag was: Hoe kan ik een aanbod ontwikkelen waarin waardecreatie en groei bij allsafe als industrieel bedrijf worden losgekoppeld van het verbruik van hulpbronnen?
Trouwens, ik heb er nooit aan getwijfeld dat er een goede oplossing moet zijn. Ja, ik geef toe: ik ben een standvastige optimist. Ik had gewoon niet het juiste idee. Dus ik las veel over het onderwerp, wisselde ideeën uit, dacht hard na. In het voorjaar van 2015 begon het concept van "gebruiken in plaats van bezitten" in mijn hoofd te rijpen.
Als we erin slagen de levensduur van producten te verlengen, daalt het verbruik van hulpbronnen aanzienlijk, maar dan brengen we onze groei in gevaar. Een langere levensduur moet nu ons bedrijfsmodel worden als een dienst voor onze klanten.Minder middelen - toch groei. Deze gedachten vormden de basis voor het heroriënteren van onze focus: weg van een productiebedrijf naar een dienstverlener.
